Główne potrzeby emocjonalne melancholika to porządek i dokładność, wrażliwość, cisza i przestrzeń. Głównymi przyczynami przygnębienia jest brak doskonałości w życiu lub
w pracy, brak nadziei, brak rozwoju. Ulgę przynosi mu organizowanie się i czas spędzony w samotności. Najlepiej pomóc mu przez wysłuchanie problemu i okazanie ciepła i troski.

Melancholicy są introwertyczni i lubią się głęboko namyślać. Uważają, że strój stanowi wyraz ich kreatywności, którą można okazywać bez słów. Dzielą się na dwa rodzaje perfekcjonistów: takich, którzy lubią mieć wszystko zapięte na ostatni guzik oraz niezależnych artystów i intelektualistów. Ktoś ich kiedyś nazwał „księgowi-artyści” i coś jest w tym na rzeczy.

Jaki jest melancholik?

Melancholicy troszczą się o innych i o siebie. W niczym nie są powierzchowni. Są niebanalni i wszystkim bardzo się przejmują. Z góry przewidują problemy, których nikt inny jeszcze nie dostrzega i zawsze są przygotowani na najgorsze. O ile sangwinicy potrafią przymykać oko na fakty, o tyle melancholicy każdą rzecz rozpatrują szczegółowo w poszukiwaniu problemów. Często ostrzegają innych o nadchodzącym niebezpieczeństwie i niejednokrotnie mają rację. Wielu melancholików potrafi poświęcać się dla firmy i rodziny, o ile nie są jednocześnie cholerykami, nie mają potrzeby stawać w centrum uwagi.

Ważna jest dla nich dojrzałość rozumiana jako umiejętność spojrzenia z boku i dostrzeżenia wspólnego dobra płynącego z pracy. Wychodzą z założenia, że im ludzie bardziej wpatrzeni są w siebie, tym łatwiej ulegają swoim wadom. Wyraźnymi oznakami niedojrzałości melancholików bywa nadwrażliwość na krytykę i zrzucanie z siebie winy.

Niedojrzali melancholicy zbytnio się martwią, są nadmiernie pesymistyczni, defensywni i ostro osądzają innych. Nie zawsze otwarcie wyrażają swoją krytykę, jak na ich miejscu zrobiłby typy ekstrawertyczne, ale skrzętnie notują w pamięci i robią sobie listę niedoskonałości poszczególnych osób.

Z drugiej strony, jeśli walczą z wadami, zrozumieją siebie i otworzą się przed kimś, pozostają wierni aż do śmierci. Melancholicy często mogą brać na siebie rolę zastępców, tak bardzo potrzebnych innym typom.

Jak współpracować z melancholikiem?

Melancholicy to intryganci, którzy wszystko krytykują. Ich podstawowa potrzeba to perfekcja, więc trzeba nauczyć się doceniać ich potrzebę spełniania wysokich standardów i dążenia do doskonałości. Jednocześnie czasami warto im pomóc nieco „odpuszczać” Są wrażliwi, więc trzeba uważać, aby nie zranić ich uczuć.

Nie jest dobrym pomysłem z nich żartować, bo mogą nie zrozumieć i łatwo się zrazić. Przydzieleni do wykonania zadań starają się wykonać je jak najlepiej jak to możliwe. Lubią ciszę i lubią mieć takie warunki zapewnione w pracy. Popadają w przygnębienie, gdy nikt ich nie rozumie, więc warto prosić o wytłumaczenie swojego stanowiska, a potem naprawdę słuchać i zadawać pytania.

Melancholicy próbują przejmować kontrolę za pomocą zmienności nastrojów, dlatego nie należy brać na poważnie ich dramatyzowania i prosić o rozwiązanie problemu.

Są najlepsi we wnikliwości i przemyśleniach, dlatego warto przydzielać do zespołów eksperckich i do opracowywania nowych pomysłów. Są świetni w szczegółowym analizowaniu i warto polegać na ich wrodzonej zdolności dostrzegania potencjalnych problemów.

Są świetni w tworzeniu planów i celowym działaniu. Są poważni i nie należy ich próbować rozweselać. Lepiej za to doceniać ich powagę. Mają przebłyski geniuszu. Warto to rozumieć i pozwalać im posuwać się do granic możliwości. Mają niesamowite talenty i kreatywność, dlatego należy doceniać ich niekonwencjonalne myślenie i przydzielać do kreatywnych zespołów. Są uzdolnieni artystycznie. Zarówno w muzyce jak i plastyce. Wartością dla zespołu będzie przydzielać ich do zadań, w których mogą wykorzystać swoją wrażliwość na kolory, dźwięki, kształty i sztukę.

Mają filozoficzne podejście do życia, uznanie dla piękna, wrażliwość na ludzi. Potrafią się poświęcać. Są idealistami. Lubią i potrafią trzymać się harmonogramu. Są perfekcjonistami w posiadaniu szczytnych ideałów, kreatywności, zorganizowaniu, są staranni i gospodarni. 

Ponieważ potrafią dostrzegać wcześnie problemy, nie należy brać ich za defetystów, tylko wysłuchać ich ostrzeżeń. Są najlepsi w znajdowaniu kreatywnych rozwiązań, finalizowaniu pracy (dlatego np. warto sangwinikowi, który ma słomiany zapał, dać do wsparcia melancholika). Ich styl prezentacji jest rzetelny oparty na faktach szczery i od serca.

Problemy i obszary do rozwoju dla melancholika

Melancholicy długo pamiętają o złych rzeczach dlatego warto, aby poznali moc odpuszczania oraz przebaczania. Mają skłonność zmienności nastrojów i popadania w przygnębienie. Lubią być ofiarą, mają fałszywą skromność i często pomniejszają własne zasługi. Mają skłonności do hipochondrii i często orientują się w najnowszych zagrożeniach chorobowych. Mają również skłonność do introspekcji, rozprawiają o wszystkich katastrofach. Często zwlekają z rozpoczęciem realizacji projektów.

Mają skłonność do zamykania się w sobie. Bywają mocno krytyczni i mają małą zdolność do chwalenia innych. Sceptycznie podchodzą do pochwał. Bywają podejrzliwi i mściwi. Mają głęboką potrzebę akceptacji. Trudno im dogodzić. Wolą analizować niż działać. Zbyt wiele czasu poświęcają planowaniu. Niedoskonałość wprawia ich w przygnębienie, a ponieważ mają wysokie standardy, może to stanowić problem. Melancholicy niepewnie czują się w towarzystwie.

Co jeszcze warto wiedzieć o melancholiku?

Perfekcyjny melancholik potrzebuje mieć poczucie że życie zmierza do doskonałości. Jego typowe podejście do kontroli to: organizowanie, tworzenie i realizowanie planów, sprawdzenie wszystkich szczegółów, trzymanie się budżetu, wnoszenie piękna i sensu do swojego otoczenia, dążenie do perfekcji. Skrajne podejście do kwestii kontroli może przejawiać się zmiennością nastrojów, głębokim, teatralnymi westchnięciami, dramatyzowaniem, metodycznym nieodzywaniem się, zatajaniem, kłamaniem, okazywaniem niezadowolenia, uszczypliwością.

Podsumowując. Melancholicy są zamkniętymi w sobie, wrażliwymi osobami o przebłyskach geniuszu. Gdyby popatrzyli na świat nieco bardziej pozytywnie i zwalczyli w sobie nadmierny perfekcjonizm, mogliby stać się najlepsi we wszystkim co robią, zachowując jednocześnie świetne relacje z innymi, którzy nie musieliby wiecznie ich pocieszać.

Autor jest certyfikowanym trenerem biznesu i przedsiębiorcą. Prezes grupy BNI Sandecja zrzeszającej właścicieli M¦P. www.lideruj.pl