Przykłady można mnożyć. Jednym z nich jest projekt Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020, którego celem jest m.in. wsparcie inwestycji w rolnictwie i przetwórstwie oraz poprawa konkurencyjności sektora rolno-spożywczego.

@@

W projekcie proponuje się, aby z możliwości wsparcia wykluczyć gospodarstwa o wielkości ponad 300 ha i sile ekonomicznej powyżej 100 tys. euro. Oznacza to wykluczenie możliwości uzyskania wsparcia nie tylko dla spółek pracowniczych, przedsiębiorstw prywatnych, spółdzielni i grup producentów, ale również wielu rodzinnych gospodarstw. Co więcej, to wykluczenie jest sprzeczne z konstytucyjną zasadą równości wobec prawa, a także jest nową dyskryminacją dużej liczby gospodarstw rolnych – i to nie z powodu racji ekonomicznych, ale ze względów politycznych.

Proponowane rozwiązania uderzają w gospodarstwa przynoszące największy dochód Państwu i będące największymi pracodawcami, zwłaszcza w regionach o dramatycznym bezrobociu.

Czy dyskryminowanie większych podmiotów, które teoretycznie mają większe szanse na konkurencyjnym rynku, to słuszny kierunek rozwoju produkcji żywności? Wątpię. Zgoda, trzeba zapewnić odpowiednie wsparcie mniejszym gospodarstwom, ale kierowanie całego wsparcia publicznych środków praktycznie do najmniejszych gospodarstw, stanowi redystrybucje środków prorozwojowych na cel socjalny. I to wbrew zasadom strategicznej konkurencyjności i modernizacji gospodarki.

Warto również pamiętać, że w porównaniu z rozwiniętymi gospodarczo krajami Unii Europejskiej produkcja rolno-spożywcza jest w Polsce mocno rozdrobniona. Dlatego też stworzono mechanizmy finansowe, wspierające łączenie się w grupy producenckie. Jeśli poważnie myślimy o rozwoju produkcji żywności w Polsce – środki powinny zostać skierowane dla mniejszych, jak i większych podmiotów.